Sunday, 4 February 2018

গল্প আমোল মোল শেৱালীৰ গোন্ধ

                                                                  - হিৰণ্ময়ী দাস গগৈ
                                         






‘হেৰৌ চুমিৰ মাক আহ আক’, বোৱাৰী পাঁচ জনী হব লাগে’ ।
বেটু লগা কেঁচা তামোলত পাঁচ গৰাকী আয়তীৰ কেঞা আঙুলি, আৰু তাৰেই ওপৰেদি হিমানীৰ দীঘল চুলিটাৰিলৈ সুগন্ধি তেল বাগৰি আহিল।
বিয়া নাম গাব নোৱাৰ নেকি অ' ৰুনুমী ? কিহৰনো গান শিকিছ-পঢ়িছ ! নোৱাৰ যদি ম'বাইলটোতে লগাই দে-
হিমানীৰ পেহীয়েক মাহ-হালধি সানি-সানি চিঞৰিলে ।



বেইৰ ওচৰত মূঢ়া এটাত বহি থকা হিমানীৰ মাকৰ চকুৰে দুধাৰি গৰম লোটক বৈ আহিল ।বিয়া দিম-দিম বুলি ছোৱালী জনী ত্ৰিশবছৰীয়া হ’ল । দহ বছৰ ধৰি হাৰ্টৰ বেমাৰত ভোগী থকা মাক, আজিৰ বিয়াখনত কেৱল নিৰৱ দৰ্শক ।বেইতলৰ পৰা হিমানীয়ে মাকক চকুলো মচিবলৈ ইংগিত দিলে ।বহু কষ্টৰ মাজেৰে তাই নিজকে বিয়াৰ বাবে প্ৰ্স্তুত কৰিছে ।মাকৰ চকুৰ পানীৰে তাইৰ বুকুখন আৰু গধুৰ কৰিব খোজা নাই ।
আজিৰ দিনটোত তাই কণ মানো শিহৰণ অনুভৱ কৰিব পৰা নাই । বুকুৰ মাজত হাজাৰ সৰিয়হ ফুলৰ ঢৌও উঠা নাই।  
বিয়াখন জীৱনত পালন কৰিব লগা কেৱল এটি বধ্যতামূলক অনুস্থান হে হৈ উঠিল তাইৰ বাবে ।কৰ্তব্য, দায়িত্ব আদি শব্দ বোৰৰ মাজত জীৱনৰ এই অনুপম দিনবোৰৰ পল-অনুপল পাৰ কৰিছে ।
‘পেহী অলপ খৰধৰ কৰক দেই জেনেৰেটৰত তেল ভৰাবলৈ পইচা দিবলৈ থাকিগ'ল ।অলপ পিচতে গোটেই ঠাইখন এন্ধাৰত বুৰ যাব’ । হিমানী যে নিজে কইনা হৈ বেইৰ তলত বহি আছে, সেই কথা পাহৰি তাই চিঞৰি উঠিল ।
সকলোৱে বুজিছে হিমানী কইনা হৈ বহিলে কি হব , সমস্ত দায়িত্বও তাইৰে ।দৰাঘৰৰ মান ধৰা কাপোৰৰ পৰা টেণ্ট হাউচ,ৰান্ধনী,অতিথি নিমন্ত্ৰণ , এই সকলোবোৰেই তাই নিজে কৰিব লগা হৈছে ।
শিৱসাগৰৰ ভিতৰুৱা গাওঁ 'বাহনি' ।পকা আলি পাবলৈ তিনি কিলোমিটাৰ খোজকাঢ়িব লাগে ।মাজত দৰিকা নৈ, তাত আজি দহ বছৰৰ আগতেই আৰম্ভ কৰা আধা বনোৱা দলংখন ।খোটা কেইটামানৰ বাহিৰে মামৰে ধৰা লোহা অলপ ওপৰলৈ ওলাই আছে ।খৰালি সমস্যা নাই, বাৰিষা হলে পলিথিনত কাপোৰ ভৰাই গাৱৰ মানুহে টাউনলৈ যায় ।স্কুলৰ প্ৰথম চাৰিটা শ্ৰেণী পঢ়ালৈ হিমানী হ'তে গাৱঁৰ ভিতৰতে পঢ়িব পাৰিছিল ।পঞ্চম মানলৈ পোৱাৰ পৰা আজিলৈ কেতিয়াবা আঠুমূৰীয়া পানী গচকি নাইবা ৰমেন দাইটিৰ টুলুঙা নাওঁত দৰিকা পাৰ হয় ।পকা আলি পাবলৈ আৰু এটা ৰাস্তা আছে ।সেইফালে নৈ নাই যদিও সাত কিলোমিটাৰ বাট , তাৰে এক কিলোমিটাৰ বাৰিষা হলে লুংলুঙীয়া আৰু বোকাৰে ভৰা ।স্কুলত প্ৰৰ্থনা লগোৱাৰ কাম সদায়ে তাইৰ ।দেৰি হলেই চাৰ-বাইদেউ সকলৰ মিঠা ধমক খাব লাগে ।তাইৰ শুৱলা মাতষাৰিৰ বাবেই পৰীক্ষাত কম নম্বৰ পালেও গালিশপনি নেখা্য ।সাত বছৰ বয়সৰ পৰাই তাই ভাত বনায় স্কুললৈ যায় ।মাক জনী যেতিয়াই-তেতিয়াই বেমাৰত পৰে ,দেউতাক আৰু ভায়েকলৈ ভাতৰ যোগাৰ কৰি তাই স্কুললৈ লৰ মাৰে ।পাৰহৈ যোৱা দিনবোৰ মনত পৰিলে তাইক এক বিষণ্ণতাই আৱৰি পেলাই ।
আজি চাৰিবছৰ আগত তাই পকা আলিৰ ইপাৰে এখন গানৰ স্কুল খুলিছে ।আগতে সাত কিলোমিটাৰ দূৰৰ নৰেন চাৰৰ স্কুলত তাই গান শিকাইছিল । মেট্ৰিকৰ দেওনা পাৰ কৰা দিনৰ পৰাই শনি আৰু দেওবাৰে গান শিকাবলৈ লৈছিল ।শাস্ত্ৰীয় সংগীত শিকাৰ খৰচ তাই তেনেদৰে উলিয়াইছিল ।কিমান কষ্টোপাৰ্জিত ধনেৰে তাই সংগীতত বিশাৰদ আৰু নিপুনৰ ডিগ্ৰিধাৰী হৈছেগৈ । এইবোৰ কথাৰ ভাগ তাই আনক নিদিয়ে, আপুৰুগীয়া সম্পদৰ দৰে তাই বুকুৰ মাজত সাঁচি ৰাখে ।
খেতিয়ক দেউতাকৰ মূৰত কিযে পোক সোমালে, ঘৰৰ চৰিওফালে থকা চাৰিবিঘা বাঁহ বাৰী তহিলং কৰি তাত চাহপাতৰ গছ লগালে ।সমস্ত দায়িত্ব পৰিলহি তাইৰ ওপৰত ।চাহ বাগান খোলাৰ পিচৰ সময়বোৰ বহু জটিল হ'ল । এই কঠিন সময়বোৰত কেতিয়াবা কিছুমান ঘটনাই নিৰ্মল আনন্দৰ খোৰাক যোগাই যায় ।ভায়েক মোম্বাইত চাউণ্ড ইঞ্জিনিয়াৰিং কৰিবলৈ যোৱাৰ পৰা বাগানৰ বনোৱা সকলৰ দায়ীত্বও তাইৰ কান্ধত আহি পৰিল । বনোৱাবোৰৰ লগত হোৱা হাঁহি ধেমালি বোৰ মনলৈ আহি তাইৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙি উঠিল। তাইৰ মুখলৈ চাই ৰুনুমীয়ে জোকালে,
‘হিমানীবা ,ভিনীলৈ মনত পৰি মনত লাদ্দু ফুটিছে যেন পাইছোঁ’ । হিমানী তেতিয়াহে সজাগ হ'ল ।বেইৰ তলৰ পৰা গা-ধোৱাই আহি তাইক কইনা সজাবলৈ যা-যোগাৰ চলিছে ।ভায়েক হেমন্তই আহি জেনেৰেটৰত তেল ভৰাবলৈ পইচাৰ বাবে চিঞৰি আছেহি ।আজৰিহৈ পুনৰ তাই নামতী আৰু গাভৰু সকলৰ হাতত নিজকে অৰ্পণ কৰিবলগা হ'ল ।এইহেন বাহনী গাঁওত কইনা সজাবলৈ বিউটিপাৰ্লাৰৰ এক্সপাৰ্ট ক'ৰ পৰা পাব ।জীয়াৰী-বোৱাৰী সকলৰ ওচৰত শৰণাপন্ন হবই লাগিব ।নিষ্কৰ্মাহৈ হিমানী পুনৰ ভাৱ সাগৰত বুৰ গ'ল ।
সিহঁতৰ বাগানৰ পাত তুলিবলৈ প্ৰথম আহিছিল ধৰ্মকাই ।মানুহটোৰ খোজেই থৰক-বৰক পাতনো কেনেকৈ তুলিব, সেই কথা ভাবি তাইৰ খং উঠিছিল ।ৰাতিপুৱা আহিলে ধৰ্মকাইৰ হাতখন পাতৰ ওপৰত কপি-কপি থাকে ।দেউতাকে বিশটকা ধৰাই দি গাঁওৰ মূৰৰ মানুহ ঘৰলৈ পঠাই দিয়ে ।যাওঁতে কপি-কপি যোৱা মানুহটো আহোঁতে ৰঙিয়ালহৈ আহে আৰু বঢ়িয়াকৈ পাত তুলে ।দুবছৰৰ পিচত আহিল তুলসী আৰু তাইৰ মাক ।মাকে পাত তুলে আৰু তুলসী সিহঁতৰ ঘৰটোৰ বাহিৰে-ভিতৰে পিত-পিতাই ফুৰে ।এদিন তাইৰ তানপুৰাটো দেখি সুধিলে -
‘হিমানী মাহী এইটো টোকাৰি নেকি, ইমান ডাঙৰ’!
তাই হাঁহি সামৰি কলে , "হয়দে তুলসী ৰাণী, এইটো ডাঙৰ টোকাৰি আৰু মই নাম দিছোঁ তানপুৰা ।"
 মাজে-মাজে তাইৰ পৰা হিমানীয়ে বাগানীয়া গান শুনে-
-কে তোকে বান্ধি দেলাই
হিলকি দিলকি খ’পা হায়ৰে--
তাই সিহঁতৰ শব্দবোৰ শুদ্ধকৈ উচ্চাৰণ কৰিবলৈ যত্ন কৰে ।কেচা মাটিৰ ঘৰ; হাৰমণিয়ম, তানপুৰা, তবলা আদি সকলো টিউনিং কৰি থলেও সেমেকি বগা-বগা চামনি পৰে । তানপুৰাটো বিছনাৰ কোনটোতে থিয় কৰি থয় আৰু ৰতি শুৱৰ সময়ত বেঁতৰ চকীখনত বান্ধি থৈদিয়ে, কিজানিবা পৰি মেলি ভাগে । তিনি কিলোলিটাৰ খোজকাঢ়ি গান শিকাবলৈ যাওঁতে গাঁৱৰ মানুহবোৰে কয় বোলে-
‘হিমানীয়ে অহা-যোৱা কৰি কৰি আলিটো সমান কৰিলে’ ।
ইমান সহজ সৰল মানুহবোৰৰ কেতিয়াবা কিনোহয় ! দুবছৰমানৰ বাবে ৰাতি বিহু ফাংচন কৰিবলৈ লৈ কিমান যে যন্ত্ৰনা সহিলে ।ওচৰ-পাজৰৰ এই আপোন খুৰি, পেহিহঁত, যি তাইৰ প্ৰসংশা কৰি তত নেপাই, তেনে মানুহে মাক-বাপেকক কয়হি-
 "জীয়েৰে যে ৰাতিখন গান গাই ঘুৰি ফুৰে কেতিয়াবা ল'ৰাৰ লগত পলাব চাবি ।"
 মোৰ ছোৱালীৰ বদনাম গাবলৈ আহিছে বুলি দেউতাক গৰজি উঠে আৰু বুকু ফিন্দাই কয় ,এই বাহনী গাৱত মোৰ ছোৱালীৰে ফেৰ মাৰিব পৰা কেইজনী আছেহে , তহতৰ হিংসা লাগিছে । চুবুৰীয়া সকলো কম নহয়, দাংখাই উঠি চেলেঞ্জ দিয়ে-
" তহঁতৰ ছোৱালী পলাই গলে ছাগলী মাৰি ভোজ খাম "-
চুবুৰীয়া সকলৰ ৰটনা বোৰ শুনি-শুনি মাকৰ বুকু ধৰফৰাই । মুখেৰে একো নকলেও বুকুখনত হাত দি মনে-মনে বহি থাকে ,উশাহত কষ্ট হয় । ডিব্ৰুগড়ৰ ডাক্টৰক দেখোৱালত হাৰ্টৰ বেমাৰ বুলি কলে ।তাই ফাংচন কৰিবলৈ ওলোৱাৰ তৃতীয় বছৰত মাকৰ হাৰ্টৰ বেমাৰ গৈ চৰম পৰ্যায় পালেগৈ । বিহুৰ সময়ত তাইৰ গান গোৱা বন্ধহৈ গ'ল । সকলো সপোন বাকচত সামৰি মাকৰ পেচমেকাৰ বহাবলৈ পইচা গোটাবলৈ ঘৰে-ঘৰে গৈ গান শিকোৱাত লাগিল ।
বাহিৰত হুলস্থুল লাগিল, দৰা পালেহি ।হিমানীক আইতা এগৰাকীৰ লগত এৰি জীয়ৰী-বোৱাৰী আতাইবোৰ পদূলিলৈ দৌৰাদৌৰিকৈ গ'ল ।ফ্ৰক পিন্ধা সৰু-সৰু কেইজনীমানে দৌৰি আহি মুঠিয়ে-মুঠিয়ে চাউল নিলেহি, দৰা ঘৰৰ মানুহৰ ওপৰত  চটিয়াবলৈ-
হঠাৎ হিমানীৰ মবাইলটো বাজিবলৈ ধৰিলে ।স্ক্ৰিনত ভাহি উঠা নামটো দেখি তাই সচকিত হ'ল ।দুৰদৰ্শনৰ দত্তদা , তাই ৰিচিভ কৰাৰ লগেলগে দত্তই কলে-
 "ভাল খবৰ এটা দিম ,কি খোৱাবি ক । তোক প্ৰ্গেম এটা দিয়া হৈছে ,পৰহিলৈ চুটিং হব ,কালিলৈ পোৱাকৈ আহিবি"। হিমানী থৰ লাগিল, তাই কইনা সাজত বহি আছে, বাহিৰৰ পদুলিত দৰা ।আজি অতদিনে বাটচাই থকা সুযোগটো আহিছে আজি ।ভগৱানৰ এইয়া উপহাস নেকি !তাই বিয়ালৈ দত্তদাক নিমন্ত্ৰণ কৰা নাছিল । কি বুলি উত্তৰ দিব ,যেন সাগৰৰ এক জোৱাৰ আহি তাইক সজোৰে খুন্দা মাৰিলে ।প্ৰচণ্ড অভিমান আৰু ক্ষোভত তাই দেহমন ছাটি-ফুটি কৰিব ধৰিলে ।
সদাই ব্যৱহাৰ কৰা শব্দ বোৰেই মুখত ওলাল-
 "দাদা মাৰ গাটো বৰ বেয়া, মই যাব নোৱাৰিম ।"
মবাইলটোৰ কানেকচন কাটি তাই কান্দোনত ভাগি পৰিল ।কাষতে বহি থকা আইতা গৰাকীয়ে কলে, নেকান্দিবি অ' আই ছোৱালী জনম ললে ঘৰ এৰি যাবই লাগিব ।
 হিমানীৰ মাকৰ পেচমেকাৰ বহোৱা আজি ছমাহ হ'লহি ।শৰীৰ দুৰ্বল যদিও নিজকে চম্ভালিব পৰা হৈছে ।চাৰিজনী গাভৰুৱে ধৰা চাদৰৰ তলত পদুলিলৈ গৈ হেপাহেৰে জোৱাইক আদৰিলে । মানুহগৰাকীৰ বিষাদতকৈ আনন্দ বেছি । ছোৱালীক দানলৈহে জন্ম হয়, তাইৰ উপাৰ্জন খাই-খাই অৰু কিমান পাপৰ ভাগী হব । সুকলমে পাৰ হ'ল বিয়াখন ।ঘৰখন নিমাও-মাও হৈ পৰিল । মাকে বধ শপত দি হেমন্তক মোম্বাইলৈ যোৱাটো বন্ধ কৰিলে ।ইলেক্ট্ৰিচিটি নোহোৱা বাহনী গাৱত গানৰ ষ্টোডিঅ' খোলাটো আকাশত চাংপতা কথা আৰু বাহিৰত গৈ সি বায়েকৰ সহায় অবিহনে একোডাল কৰিব নোৱাৰে ।
নতুন ঘৰত প্ৰবেশ কৰি হিমানীয়ে মনে মনে চাৰিও ফালে দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰিলে ।ঘৰত কেৱল মাক আৰু পুতেক, ইমান ডাঙৰ চোতাল আৰু বাৰী, তাৰ পিচত হয়টো হাতলৈ আহিব ভাতৰ চৰু ।তাইৰ গান এইবাৰ বাকচত ভৰাই তলা মাৰি তাৰ চাবিকাঠী পুখুৰীত পেলাই দিব লাগিব ।তাইৰ দৰাৰ পৰা গৃহস্থ হোৱা মানুহ জনক মনৰ পৰা আপোন কৰিব পৰা নাই এতিয়াও। মুকলি মনেৰে আজিলৈ এষাৰিও কথা পতা নাছিল ।
অনাৰম্বৰ ফুলশয্যাৰ নিশা মানুহজনৰ উপস্থিতিত তাই অলপ বিব্ৰত অনুভৱ কৰিলে ।দুয়োৰে মাজত জমাহৈ থকা বৰফ বোৰ আতৰাই কথা পাতিবলৈ মানুহজনে  আৰম্ভ কৰিলে । তাৰে দুই এটা লাগতিয়াল, বাকিবোৰ কিনো বেবেৰিবাং কথা, হিমানীৰ মনে মনে খঙেই উঠিল ।কিন্তু লাহে-লাহে তাই কথাৰ ভাগ লবলৈ কবনোৱাৰাকৈ আগবাঢ়িল ।তাইৰ বিষয়ে ইমানবোৰ খবৰ সংগ্ৰহ কৰি ৰাখিছে-
 "ইণ্টাৰেষ্টিং, তাই মনে মনে ভাবিলে ।
অলপ ৰগৰ কৰি মানুহজনে সুধিলে, "কালি ফ'ন এটা আহিছিল নহয় জানো, আমি হোমত বহাৰ আগত ।"
তাই আচৰিত হ'ল । মনে মনে ভাবিলে কেনেকৈ জানিলে বাৰু এখেতে ।


"ভাবিছা চাগৈ মই কেনেকৈ জানিলো "
 হাঁহি-হাঁহি পুনৰ তাইক জোকালে -"তুমিহে মোক পাত্তা নিদিয়া, মই তোমাৰ সকলো কথা জানো ।চিন্তা নকৰিবা, দত্তদাক কৈছো, আজি নহয় কালিলৈ গুৱাহটী পোৱাকৈ আমি যাম ।"
শৰতৰ এই নিশাই হিমানীৰ বুকুত হেজাৰ বিঘা সৰিয়হ ফুলৰ ঢৌ তুলিলে, মনে ঢুকি পোৱালৈ এখন হালধীয়া সাগৰ । কোঠাটোৰ ভিতৰলৈ এক মৃদু শেৱালীৰ সুবাস বতাহত বৈ আহিল ।পুৱতি নিশা হিমানীহঁতৰ কোঠাৰ কাষৰ শেৱালী জোপাৰ ফুলবোৰ এপাহ-এপাহ কৈ সৰিছিল ।

No comments:

Post a Comment